Γράφει η Μαρία Αντωνίου

Με αφορμή το μύθο του Πλάτωνα « Το κέρινο εκμαγείο της ψυχής». (Π Λ Α Τ Ω Ν Ο Σ «ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ»)

Λένε πως γεννιόμαστε έχοντας γνωρίσει και συναντηθεί με την αρετή…πως στο κέρινο εκμαγείο της ψυχής αποτυπώνεται το σημάδι της. Λένε πως υπάρχουν οι άνθρωποι που θα ξαναθυμηθούν την αρετή και θα αποτυπώσουν στη ψυχή τους «τα καλά», μέσω της γνώσης, άλλοι άνθρωποι που θα «χρησιμοποιήσουν» την αρετή για προσωπικό τους όφελος και τέλος αυτοί που δεν θα την συναντήσουν ποτέ και θα αποτυπώσουν στην ψυχή τους «την αχρειότητα».

Πού πάει η αρετή μεγαλώνοντας; Πού χάνεται; Σε ποιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας πολτοποιείται και ξεχνιέται σαν μια ασήμαντη γνωριμία; Γιατί ο άνθρωπος επιλέγει τη λήθη αντί της μνήμης;
Ίσως, γιατί, όταν ερχόμαστε στη γη, παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, η αρετή είναι «προαίρεση», είναι «βούληση».
Η εποχή της λήθης. Πρόσκαιρες μνήμες, πρόσκαιρες απολαύσεις, πρόσκαιρες χαρές, πρόσκαιρα συναισθήματα, πρόσκαιρη καλοσύνη και ύστερα, λήθη.
Ποιος είμαι; Ποιος ήμουνα; Ποιος θα είμαι; Τι σημασία έχει; Λήθη του ίδιου μου του εαυτού.Και εκείνο το κέρινο αποτύπωμα χάθηκε κι αυτό μέσα στη λήθη και ονομάζομαι πια «κανένας» και ως κανένας «ζω». Μα ποιον μπορεί να αγαπήσει ο κανένας; Όταν ρώτησαν τον κύκλωπα Πολύφημο ποιος του έβγαλε το μάτι , απάντησε «ο κανένας» (ο Οδυσσέας του είπε πως ονομάζεται Κανένας) και όλοι τον πέρασαν για τρελό. Έτσι και εδώ… «Ποιος είναι αυτός που σε αγάπησε;» θα με ρωτήσουν. «Ο Κανένας» θα απαντήσω. «Και τι συναίσθημα πήρες;», «Κανένα» . «Τι καλό έκανε για σένα;» «Κανένα».
Με πόση μεγάλη ευκολία και μαεστρία πλάθουμε το σώμα μας και το πρόσωπό μας!! Το ψηλώνουμε, το κονταίνουμε, το κόβουμε ,το ράβουμε, το τεντώνουμε ,το χαλαρώνουμε, το αποσυναρμολογούμε, το συναρμολογούμε, το ξεφουσκώνουμε και το φουσκώνουμε με κενότητα, ηδονή, κερδοσκοπία, φιλοδοξία και ματαιοδοξία της αθανασίας. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ! Ακόμα όμως κι αν βρεθεί το φίλτρο της αθανασίας, ο άνθρωπος πάλι νεκρός θα είναι. Γιατί δεν αντέχει τη ζωή που ρέει μέσα από την ψυχή, δεν αντέχει να ζήσει με την ψυχή του. Αν άντεχε, θα πάλευε για την αρετή και θα ήταν σοφός, δυνατός, θαρραλέος, εγκρατής, δίκαιος και ένα λεπτό ζωής θα ήταν αρκετό, γιατί θα ήταν ολοκληρωμένο. Μα, επιλέγει να είναι ο κανένας.
Αφήνουμε την ψυχή μας ανεκμετάλλευτη, την παγιδεύουμε με προσωπεία και την αφήνουμε να γεμίσει κατακάθια, σκουπίδια, κακία. Την υποχρεώνουμε να σκοτώνει, να χρηματίζεται, να δολοπλοκεί, ώσπου να γίνει μια άμορφη, σκληρή μάζα, «ξένη και φορτική» καταδικασμένη να μην εκπληρώσει το σκοπό της και να πεθάνει.
Η ψυχή μέσω της αρετής μένει αθάνατη και εσύ μαζί της. Ιδού, λοιπόν, το φίλτρο της αθανασίας, άνθρωπε, το χεις στα χέρια σου , γιατί δεν κάνεις κάτι; Γιατί κάνεις ότι δεν το γνωρίζεις; Γιατι το καλό θέλει κόπο.Θέλει κόπο να πλάσεις ψυχή.Θέλει κόπο να αδικείσαι, αντί να αδικείς, να λες αλήθεια αντί ψέμα, να ζητάς συγγνώμη, να χαίρεσαι με τη χαρά, να λυπάσαι με τη λύπη. Θέλει ψυχή. Και εσύ προσπαθείς να κάνεις το φθαρτό άφθαρτο, το θνητό αθάνατο. Μα γίνεται να κάνεις το σώμα αθάνατο; Την ύλη άυλη με σκευάσματα και ιατρικά πειράματα;
Είδα την ύλη να εξαϋλώνεται και να εμψυχώνεται, μόνο όταν ο άνθρωπος της έβαλε την ψυχή του. Καθώς το παιχνίδι που παίρνει ζωή, μόνο όταν το πιάσουν παιδικά χέρια και παίξουν μαζί του. Καθώς τα ντουβάρια του πατρικού σπιτιού που είναι γεμάτα θύμισες και μνήμες και μυρωδιές και γέλια και κλάματα, γιατί κάποτε έζησαν ψυχές εκεί μέσα. Μόνο τότε οι πέτρες έχουν ζωή, όταν ζήσεις και όχι όταν περιφέρεις το σώμα. Μόνο τότε το σώμα γίνεται αθάνατο , όταν έχει την ψυχή του. Και μόνο τότε η ψυχή εκπληρώνει το σκοπό της, όταν κάνει καλό. Και μόνο τότε υποτάσσεις τη μοίρα ! Γιατί η μοίρα μπορεί να ελέγξει μονάχα το σώμα, το θνητό, ποτέ την ψυχή, ποτέ την αρετή, ποτέ η δικαιοσύνη, ποτέ την αγάπη.
Συναντηθήκαμε όλοι με την αρετή..αποτυπώθηκε στην ψυχή μας και αυτό το ξέρω, γιατί το βλέπω στα παιδιά, όταν γεννιούνται που ακόμα θυμούνται, που αγαπάνε άδολα, που γελάνε με κάτι τόσο απλό και ασήμαντο, που είναι καλλιτέχνες, που είναι θαρραλέα, δυνατά, που τα ξέρουν όλα. Και μετά; Λήθη.
Σήμερα, βρες λίγο χρόνο και καθάρισε την ψυχή σου από ό.τι άσχημο αποτυπώθηκε, κάνε λίγο χώρο- γιατί το άτιμο το κακό παίρνει πολύ χώρο- και θυμήσου αυτή την συνάντηση και πως κάποτε υπήρξες «αθάνατος»…και θυμήσου τις στιγμές που έκανες κάτι καλό, που γέλασες με την ψυχή σου παρέα με τους φίλους σου μέχρι το πρωί, που κατάφερες κάτι που σε παίδευε, ένα ωραίο λαχταριστό γεύμα που το καταβρόχθισες με την ψυχή σου , ένα ταξίδι , μία έκπληξη, ένα δώρο , ένα ηλιοβασίλεμα, ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη που είπες, έναν άνθρωπο που του άλλαξες τη ζωή, ένα φιλί, μια αγκαλιά που χώραγε ψυχή και σώμα. Αυτές ήταν στιγμές αθανασίας. Αυτές ήταν οι στιγμές που σου έδωσε η ζωή να θυμηθείς εκείνη τη συνάντηση……
Μνήμη.