Γράφει ο Θωμάς Χριστιάς,

Ιστορικός-Φιλόλογος

Εκείνη την εποχή, η πολυγαμία ήταν ακόμα νόμιμη και ο Χότζας είχε παντρευτεί δύο γυναίκες. Οι δύο κυρίες τα είχαν βρει μεταξύ τους, είχαν συμφωνήσει ποια θα κάνει τη λάτρα, ποια θα κοιτάζει τα παιδιά και τα ζώα, ποια τα χωράφια και τον κήπο, και μόνο για ένα θέμα τσακώνονταν διαρκώς…για την αγάπη του Χότζα! Παρ’ ότι αυτός ακολουθούσε κατά γράμμα την εντολή του Ισλάμ και περνούσε την κάθε νύκτα με τη γυναίκα που είχε σειρά, ώστε να μην μένει καμία από τις δύο παραπονεμένη, οι δύο σύζυγοι δεν έπαυαν να μαλώνουν για το ποια συγκινεί περισσότερο τον Χότζα και τον κάνει να περνάει καλύτερα. Μια μέρα, δεν άντεξαν και αποφάσισαν να ρωτήσουν τον ίδιο.Τον στρίμωξαν μάλιστα για τα καλά πιέζοντας τον να δώσει μια άμεση απάντηση. Τι να κάνει ο Χότζας; Καταφεύγει στην διπλωματία. «Θα σας απαντήσω σ’ ένα μήνα», τους λέει. Όλον αυτόν τον μήνα πέρασε σαν πασάς. Οι δύο γυναίκες, προσπαθώντας να κερδίσουν, η κάθε μια για τον εαυτό της, τη θετική απάντηση του Χότζα, έκαναν ότι μπορούσαν για να τον ευχαριστήσουν.Το τελευταίο βράδυ, πριν τη λήξη της προθεσμίας, ο Χότζας, βγαίνοντας από  το δωμάτιο της κάθε μιας, χάρισε μια χάντρα και στη μια και στην άλλη λέγοντας: « Φύλαξε καλά αυτή τη χάντρα και μην πεις τίποτα στην άλλη μου γυναίκα! Να θυμάσαι: μόνο αυτή η χάντρα θα σου δώσει την απάντηση». Φτάνει η μέρα της κρίσης και, στο μεσημεριανό τραπέζι, ο Χότζας ανακοινώνει πως η αγαπημένη του είναι αυτή που έχει τη χάντρα. Ενθουσιάστηκαν και οι δύο, κρύβοντας φυσικά τη χαρά της και η μια και η άλλη, και για καιρό δεν ασχολήθηκαν ξανά με το θέμα.

Ησύχασαν αυτές, ησύχασε και ο Χότζας, όχι όμως για πολύ. Πέρασε καιρός και η ανασφάλεια άρχισε πάλι να τις βασανίζει. Μια μέρα εμφανίζονται αναψοκοκκινισμένες στον Χότζα, σημάδι πως είχαν πάλι καβγαδίσει. «Θα μας πεις εδώ και τώρα, χωρίς προθεσμίες και υπεκφυγές: αν πέφταμε στη λίμνη και είχες εσύ μια βάρκα, ποια από τις δυο μας θα έσωζες»; Ο Χότζας δεν απάντησε αμέσως, μα τις κοίταζε, μετρώντας πολύ την απάντηση που θα έδινε. Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και στο τέλος είπε: «μα φυσικά την καημένη την μικρή μου τη γυναίκα θα έσωζα! Η μεγάλη μου τι ανάγκη έχει; Ξέρει να κολυμπάει σαν δελφίνι!». Κολακεύτηκαν και οι δυο και αποσύρθηκαν ήσυχες και μονιασμένες.

Νασρεντίν Χότζας, Ιστορίες από τη Μικρά Ασία και τον ελλαδικό χώρο, Κέντρο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμού, σελ 37-39.

Η παραπάνω Ιστορία, εύθυμη και διδακτική, μας δείχνει πως ο Νασρεντίν, αν και άνθρωπος του Θεού, γνώριζε, όσο μπορεί να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο, τη γυναικεία φύση. Και πιο συγκεκριμένα, απ’ όλες τις ανασφάλειες μιας γυναίκας, αυτή της ηλικίας (κρύβε χρόνια..).

Επίσης, μας διδάσκει πως δεν κακοπερνούσαν οι άντρες που είχαν χρήμα ή αξίωμα (Πασάς) την εποχή εκείνη της Οθωμανικής πολυγαμίας…Ποιος άντρας δε θα είχε τη φαντασίωση να ήταν στη θέση του Νασρεντίν… Να βλέπει τις γυναίκες να τσακώνονται για να τον διεκδικήσουν ή να σκέφτεται ποια γυναίκα έχει σειρά να κοιμηθεί μαζί του απόψε; ..και το κυριότερο με τις ευλογίες του Θεού! Πλήρως απενοχοποιημένο!!!

Μα κυρίως, αν και ο Νασρεντίν, με τη πονηρία του, έλυσε το πρόβλημα στο τέλος και βγήκε από τη δύσκολη θέση, όπως και στην αρχή με το τέχνασμα με τις χάντρες, νομίζω ότι η ιστορία έχει ένα κενό. Η γυναικεία φύση (πονηρία) είναι πάνω από την Τέχνη του να εφευρίσκει κανείς τεχνάσματα. Άρα, λείπει η συνέχεια της ιστορίας, όπου και θα τον ανακάλυπταν και οι δυο γυναίκες και θα έπρεπε εκ νέου να σκεφτεί ένα νέο τέχνασμα, το οποίο και πάλι θα το ανακάλυπταν. Όχι γιατί ο ψεύτης και ο κλέπτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, αλλά, γιατί- συγχώραμε Πασά μου Νασρεντίν- μην τα βάζεις με τις γυναίκες,  σκαρφιζόμενος πονηριές και τεχνάσματα, γιατί το μόνο που κερδίζεις είναι …χρόνο.

Υ.Γ: όπως χρόνο κερδίζω και εγώ για να δω τα δικά σας σχόλια σχετικά με αυτές τις απόψεις…