Γράφει η  Μαρία Αντωνίου

Με αφορμή το μύθο του Σίσυφου

Ο Καμύ στο «Μύθο του Σίσυφου» αναφέρει ότι «πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο» και υποστηρίζει ότι « ο Σίσυφος γεύεται, για μια σύντομη στιγμή, την ελευθερία. Είναι ακριβώς εκείνη η μοναδική στιγμή, όταν έχει τελειώσει με το σπρώξιμο του βράχου και δεν χρειάζεται ακόμα να ξεκινήσει από την αρχή.»
Ε! Λοιπόν για εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή της ελευθερίας , τη στιγμή που όλη η ματαιότητα της ζωής καταλύεται και ανεβαίνει στα ουράνια , τη στιγμή που η καρδιά εκπληρώνει την παρουσία της στη γη….για εκείνη τη στιγμή θα σας μιλήσω…
Σίσυφοι,
Όλη η ζωή είναι στιγμές…απειροελάχιστες στιγμές μέσα στο χρόνο…στιγμές πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και αστερόσκονη….και , σαν σκόνη, χάνονται μέσα στο μεγάλο σύμπαν…
Μα εκείνη η στιγμή , η τόση δα στιγμούλα είναι ικανή να σε κάνει να πεις: «άξιζε που ήρθα στη ζωή..». Άξιζε και ας είναι η υπόλοιπη ζωή σου ίδια και μονότονη και κουραστική και επαναληπτική…Γιατί εκείνη η στιγμή, η θύμηση εκείνης της στιγμής, σε κάνει χαμογελώντας να παίρνεις το βράχο σου και να τον κυλάς στην ανηφόρα της ματαιότητας ….Τί δύναμη κρύβει μια στιγμή της ανθρώπινης-υπέροχης κατά την άποψη μου-ζωής;
Για σένα Σίσυφε , που σπρώχνεις αυτό το βράχο χωρίς κλάματα και γκρίνιες, χωρίς μεμψιμοιρία και κακομοιριά αλλά περήφανα , σίγουρα, συνειδητά, περιμένοντας τη στιγμή που θα σε δικαιώσει και ας είναι τόση δα μες στην απεραντοσύνη.
Για σένα Σίσυφε , που θα μπορούσες να σταματήσεις και να αφήσεις το βράχο κάτω στην πεδιάδα…θα μπορούσες να κάτσεις άπραγος και ακίνητος, γνωρίζοντας πως ότι και να κάνεις θα καταλήξει στο κενό. Αλλά δεν μένεις ακίνητος, γιατί δεν είσαι πεθαμένος…μόνο οι νεκροί στέκονται ακίνητοι…και κερδίζεις , Σίσυφε, κερδίζεις την αιωνιότητα της στιγμής.
Για κείνους τους λαούς , που είναι καταδικασμένοι να είναι αδύναμοι από τη φύση τους και όμως ορθώνουν το ανάστημα και γίνονται ισχυρότεροι από το βράχο που τους έβαλαν οι «Μεγάλοι» για τιμωρία…Η στιγμή που είστε ανώτεροι από τη μοίρα σας….
Για σένα Παλαιστίνη , που σου άφησαν δυο μέτρα γης κλεισμένη σε τοίχους και εσύ ακούγεσαι!
Για κείνους τους ανθρώπους που άφησαν ότι είχαν πίσω τους, και έγιναν εθελοντές και ταίζουν παιδιά που πεινάνε, που γιατρεύουν πληγές που δεν είναι δικές τους , που διδάσκουν αγάπη και γνώση σε συντρίμια, που κρατούν νεροπίστολα και γεμίζουν δεξαμενές σε ξερή γη…Σε σας που η πραγματικότητα-ο βράχος , η ανηφόρα και πάλι από την αρχή- δεν σας ικανοποιεί και για ένα στιγμιαίο χαμόγελο ενός ανθρώπου σε ανάγκη θα σας έδινε τη δύναμη να σπρώχνετε ξανά και ξανά.
Για κείνους τους δασκάλους που ο «βράχος του δημοσίου» δεν τους πλάκωσε και μπαίνουν στη τάξη και ορκίζονται να βλέπουν τη φύση του παιδιού πέρα από την προσωρινή –μαθητική- ιδιότητα. Για σας Δάσκαλοι, που την καθημερινότητα του σχολείου που κάποιοι άλλοι βρίζουν και βαριαναστενάζουν, την κάνετε γιορτή.
Για κείνους τους άστεγους που κόντρα στα χιόνια, στις βροχές και στον καύσωνα επιμένουν να ζουν και να χαμογελούν.
Για κείνους τους άνεργους που δεν έγιναν άεργοι και τρέχουν και παλεύουν και μοιράζουν βιογραφικά και μπορούν να κάνουν τα πάντα …
Για κείνους που μάζεψαν τα αδέσποτα και τους έδωσαν σπίτι και αγάπη…
Για κείνους που φύτεψαν ένα λουλούδι μέσα στο καυσαέριο.
Για κείνες τις μανάδες που κουβαλούν για εννέα μήνες ένα θαύμα και γεννάνε μέσα στον πόνο..μα εκείνη η στιγμή που θα κρατήσουν το θαύμα στο χέρι τους , σαν να τα ξεχνάνε όλα και θα το έκαναν..ξανά και ξανά…
Για κείνους τους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά και η κάθε μέρα είναι μια ατελείωτη ανηφόρα , μα δεν διαμαρτύρονται.Για εκείνες τις μανάδες και εκείνους τους μπαμπάδες που κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους , μα δε βαρυγκομούν.
Για εκείνους τους γονείς που περνούν οι μέρες τους με δάκρυα, ενέσεις και κορτιζόνες, γιατί η φύση δεν ήταν γενναιόδωρη, μα το παλεύουν για χρόνια, κόντρα στην πραγματικότητα. Και άλλοι τα καταφέρνουν και άλλοι γεύονται το μεγαλείο της υιοθεσίας.
Για κείνους τους γονείς που έμειναν όρθιοι και σέρνουν ένα καρότσι.
Σε σένα που στην κρίση δεν έγινες ρουφιάνος, ανέντιμος, ανήθικος, δεν πάτησες στον πόνο του άλλου.
Σε σένα που επιμένεις να τα δίνεις όλα στον έρωτα και στην αγάπη και ας σου λένε οι άλλοι ότι θα τα χάσεις όλα.
Σε σένα που σου είπαν ότι μέχρι εδώ μπορείς και δεν το δέχτηκες.
Σε σένα που ζεις με την ψυχή σου,την καρδιά σου ,με όλο σου το είναι κόντρα στις τρύπιες συνειδήσεις των άλλων.
Σε σένα που λες ακόμα καλημέρα σε ένα κόσμο που βρίζει πρωί πρωί.
Σε σένα που δεν φοβήθηκες να πεις «σε αγαπώ», «Συγγνώμη», «Λυπάμαι», «Σε χρειάζομαι» και τόσες άλλες τέτοιες ξεχασμένες λέξεις..
Σε σένα που επέλεξες να μην ακολουθείς τον νόμο της ζούγκλας γιατί είσαι άνθρωπος.
Σε σένα που επιλέγεις να κάνεις το καλό ακόμα και όταν οι άλλοι σου φέρονται άσχημα.
Σε σένα που επιμένεις να είσαι ο εαυτός σου μέσα στα κέρινα ομοιώματα.
Σε μια Μαρίνα που έσπρωχνε το βράχο του άρρωστου πατέρα της και κράτησε τη στιγμή της “ελευθερίας» της για μένα, για το γάμο μου. Κι ύστερα αποχώρησε σιωπηλά, για να πενθήσει το θάνατο.
Για τον καλοσυνάτο πατέρα σου Μαρίνα, που ξεγέλασε το θάνατο για μια στιγμή , για να σε έχω δίπλα μου στην πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου.
Σε ένα Θωμά , που παλεύει και πιστεύει.
Σε μια Αρίστη ,ένα Σάββα και ένα Κυριάκο που σιώπησαν και άκουσαν και κατανόησαν, όταν οι άλλοι βρύγχονταν.
Σε μια γνωστή που επιμένει να σπάει τα τείχη των άλλων με την αγάπη…που επιμένει να σκέφτεται με την καρδιά της όσο πόλεμο και αν κάνει η λογική της.
Σε όλους εσάς τους Σίσυφους, που γνωρίζω αλλά και δεν γνωρίζω, που οι άλλοι νομίζουν ότι κουβαλάτε ένα ατελείωτο βάρος, που οι άλλοι νομίζουν ότι είστε για λύπηση, ότι υπηρετείτε κάποια τιμωρία, ότι δε ζείτε πραγματικά, έχω να σας πω πως ο πραγματικός χρόνος που ζει ο άνθρωπος είναι εκείνες οι στιγμές που λέγαμε πιο πάνω…Οι στιγμές που με κόπο πλάθονται…Η στιγμή στην κορυφή του βουνού, πριν ο βράχος κατρακυλήσει.Γιατί χωρίς εσάς Σίσυφοι, χωρίς τη δική σας αέναη κίνηση, χωρίς τη δική σας προσπάθεια να αλλάξετε την πραγματικότητα ο κόσμος θα ήταν νεκρός.
Όλοι σέρνουν ένα βράχο σε τούτη τη ζωή,αδιάκοπα και ασταμάτητα ακόμα και αν δεν το γνωρίζουν, λίγοι όμως κατανοούν τη στιγμή. Και εσύ Σίσυφε, έχεις στα χέρια σου το μεγαλείο της συνειδητότητας. Γνωρίζεις ότι κουβαλάς ένα βράχο , επειδή προσπάθησες και έτσι γεύεσαι τη δύναμη της στιγμής , ενώ οι άλλοι ακόμα ψάχνουν το λόγο ύπαρξης τους.

Αν γνωρίζετε ,λοιπόν,κάποιο Σίσυφο, σταματήστε να βλέπετε το αυτονόητο μαρτύριο του. Παρατηρείστε το βράχο του. Είναι γεμάτος γρατζουνιές από την προσπάθεια και σημειώσεις με τις στιγμές της κορυφής του βουνού.Απόδειξη ότι έζησε. Και ύστερα κοιτάξτε το βράχο σας. Γράφει κάτι; Ζήσατε;