Το βιβλίο « και οι τοίχοι έχουν φωνές» καταπιάνεται με τους πρόσφυγες από την Καππαδοκία που έφτασαν στην Ελλάδα, μετά την μικρασιατική καταστροφή του 1922. Με τρόπο απλό, ανεπιτήδευτο και τη γλώσσα των αμόρφωτων ανθρώπων, περιγράφει μέσα από μια ιστορία και πλούσιες αναδρομές στο παρελθόν τη μοίρα του βασικού μας ήρωα του Χατζηανδρέα, ενός χριστιανού από την Καππαδοκία, από τον μεγάλο πόλεμο (1914) μέχρι και την εγκατάσταση στην Ελλάδα μετά τη μικρασιατική καταστροφή. 

Μια μοίρα που θα μας θυμίζει τη προσφυγιά ως κομμάτι της ζωντανής μας ιστορίας, αλλά και θα μας φέρει αντιμέτωπους με μια μεγάλη αλήθεια, μέσα από μια απροσδόκητη συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη, στο δρόμο για την Ελλάδα. Εκεί ο Χατζηανδρέας θα συναντήσει τυχαία έναν πρόσφυγα από την Άρτα, η οποία 41 χρόνια πριν είχε περιέλθει σε ελληνική διοίκηση και πολλοί μουσουλμάνοι πήραν το δρόμο της μεγάλης φυγής.